05.เรื่องพระโปฐิลเถระ
พระศาสดา
เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน
ทรงปรารภพระเถระนามว่าโปฐิละ
ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า โยคา เว
เป็นต้น
พระโปฐิลเถระ
ได้ศึกษาเล่าเรียนพระไตรปิฎกจนเชี่ยวชาญ
และได้เป็นอาจารย์สั่งสอนธรรมแก่ภิกษุ 500 รูป
เพราะมีความเข้าใจว่าตนรู้พระไตรปิฎกมาก พระโปฐิละจึงมีความทะนงตัวมาก พระศาสดาทรงทราบจุดอ่อนจุดนี้ของพระโปฐิละ
และทรงมีพระประสงค์จะแก้ไขให้ปฏิบัติตามแนวทางที่ถูกต้อง ดังนั้น
ในทุกครั้งที่พระโปฐิละมาเข้าเฝ้า
พระศาสดาก็จะตรัสเรียกพระโปฐิละว่า
“พระใบลานเปล่า”
เมื่อพระโปฐิละได้ยินพระศาสดาตรัสเรียกเช่นนี้ ก็เกิดความตระหนักว่า ที่พระศาสดาตรัสเรียกเช่นนี้ก็เพราะมีพระประสงค์จะทรงกระตุ้นให้พระโปฐิละมีความเพียรรีบเร่งปฏิบัติพระกัมมัฏฐานจนบรรลุมรรคผลอย่างใดอย่างหนึ่ง
ดังนั้น ท่านจึงเดินทางออกจากวัดพระเชตวันโดยไม่ได้บอกให้ผู้อื่นรู้ ได้ไปที่วัดแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากวัดพระเชตวันประมาณ 20 โยชน์
ที่วัดแห่งนี้มีภิกษุอยู่ 30
รูป ในเบื้องแรกนั้น
พระโปฐิละเข้าไปหาพระเถระที่มีอาวุโสทางพรรษามากที่สุด
แล้วขอให้ท่านพระเถระผู้มีอาวุโสทางพรรษามากที่สุดนี้เป็นผู้สอนธรรมแก่ท่าน
แต่พระเถระผู้มีอาวุโสมากนั้นต้องการจะให้พระโปฐิละคลายทิฏฐิความดื้อรั้น จึงได้แนะนำให้ไปพบกับพระเถระผู้มีอาวุโสทางพรรษาน้อยกว่ารูปรองๆลงมา
และพระเถระอาวุโสรูปรองลงมาก็ได้แนะนำให้ไปพบกับพระเถระอาวุโสรองลงไปเรื่อยๆ จนถึงสามเณรอายุ 7
ขวบ
สามเณรรูปนี้ได้รับท่านพระโปฐิลเป็นศิษย์
หลังจากที่ประโปฐิลเถระรับปากว่าจะปฏิบัติตามคำแนะนำของสามเณรอย่างเคร่งครัด เมื่อได้รับคำแนะนำจากสามเณรนั้นแล้ว
พระโปฐิลเถระก็ได้ปฏิบัติพระกัมมัฏฐานอย่างคร่ำเคร่งจนได้บรรลุเป็นพระอรหันต์
พระศาสดาทอดพระเนตรเห็นพระโปฐิลเถระด้วยพระจักษุทิพย์
จึงได้ทรงเนรมิตพระกายทิพย์ไปปรากฏอยู่เบื้องหน้าพระโปฐิละ ตรัสพระธรรมบท
พระคาถานี้ว่า
โยคา
เว ชายตี ภูริ
อโยคา
ภูริสงฺขโย
เอตํ
เทวธาปถํ ญตฺวา
ภวาย
วิภวาย จ
ตถตฺถานํ
นิเวเสยฺย
ยถา
ภูริ ปวฑฺฒติ ฯ
ปัญญาย่อมเกิดจากการประกอบแล
ความสิ้นไปแห่งปัญญา เพราะการไม่ประกอบ
บัณฑิตรู้ทาง
2 แพร่งแห่งความเจริญ
และความเสื่อมนั้นแล้ว
พึงตั้งตนไว้โดยประการที่ปัญญาจะเจริญขึ้นได้รู้.
เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง พระโปฐิละ
บรรลุอรหัตตผล.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น