06.เรื่องช้างชื่อปาเวรกะ
พระศาสดา
เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน
ทรงปรารภช้างชื่อปาเวรกะของพระเจ้าโกศล ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า อปฺปมาทรตา
เป็นต้น
ช้างต้นชื่อปเวยยกะ ของพระเจ้าปเสนทิโกศล เมื่อตอนเป็นช้างหนุ่มมีพละกำลังมาก แต่พอมีอายุชราภาพลง เรี่ยวแรงก็หมดสิ้นไป วันหนึ่ง
ช้างปเวยยกะนี้ลงไปอาบน้ำในสระใหญ่สระหนึ่ง เกิดติดหล่มขึ้นฝั่งไม่ได้ เมื่อพระเจ้าปเสนทิโกศลทรงทราบ จึงมีรับสั่งให้นายควาญช้างไปช่วยช้างออกจากหล่ม
นายควาญช้างได้เดินทางไปที่จุดซึ่งช้างนั้นติดหล่มอยู่
ได้ใช้วิธีจำลองเหตุการณ์ว่าอยู่ในภาวะสงคราม ให้คนรัวกลองรบเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ข้างช้างปเวยยะเมื่อได้ยินเสียงกลองศึก จิตใจก็เกิดความฮึกเหิม เกิดพละกำลังมหาศาล สามารถหลุดจากหล่มขึ้นมาบนฝั่งได้สำเร็จ
เมื่อภิกษุทั้งหลาย กราบทูลเรื่องนี้ให้พระองค์ทราบ พระศาสดาตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย
ช้างตัวนั้นถอนตนขึ้นจากหล่มคือเปือกตมตามปกติก่อน ส่วนเธอทั้งหลาย แล่นลงแล้วในหล่มคือกิเลส เพราะฉะนั้น
แม้เธอทั้งหลายจงเริ่มตั้งความเพียรโดยแยบคายแล้ว ถอนตนขึ้นจากหล่มคือกิเลสนั้นเถิด”
จากนั้น
พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท
พระคาถานี้ว่า
อปฺปมาทรตา
โหถ
สจิตฺตมนุรกฺขถ
ทุคฺคา
อุทฺธรถตฺตานํ
ปงฺเก
สนฺโนว กุญฺชโร ฯ
ท่านทั้งหลายจงยินดีในความไม่ประมาท
จงตามรักษาจิตของตน
จงถอนตนขึ้นจากหล่ม
ประหนึ่งช้างที่จมลงในเปือกตม
ถอนตนขึ้นได้ฉะนั้น.
เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง ภิกษุเหล่านั้น บรรลุพระอรหัตตผล.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น