มลวรรค:06.เรื่องจูฬสารีภิกขุ

06.เรื่องจูฬสารีภิกขุ

พระศาสดาเมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน  ทรงปรารภพระภิกษุชื่อจุฬสารี ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า สุชีวํ  อหิริเกน เป็นต้น

วันหนึ่ง   พระจูฬสารีกลับจากดูแลรักษาคนป่วย  ในระหว่างทางท่านได้พบกับพระสารีบุตรเถระและได้เล่าให้พระเถระฟังว่าท่านไปรักษาคนไข้มา  และได้อาหารอันประณีตจากการรักษาคนป่วยนั้นด้วย  ท่านได้นิมนต์ให้พระสารีบุตรเถระรับอาหารนั้นบางส่วนไปฉันด้วย   พระสารีบุตรเถระไม่พูดว่าอะไรและได้เดินจากไป  ภิกษุทั้งหลายได้กราบทูลเรื่องนี้กับพระศาสดา  และพระศาสดาได้ตรัสว่า  “ภิกษุทั้งหลาย  ธรรมบุคคลผู้ไม่มีความละอาย  ผู้คะนอง  เป็นผู้เช่นกับกา  ตั้งอยู่ในอเนสนา(การแสวงหาที่ไม่ควร) 21 อย่าง  ย่อมเป็นอยู่ง่าย   ส่วนบุคคลผู้สมบูรณ์ด้วยหิริและโอตตัปปะ  ย่อมเป็นอยู่ยาก”

จากนั้น  พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท  สองพระคาถานี้ว่า

สุชีวํ  อหิริเกนะ

กากสูเรน  ธํสินา

ปกฺขนฺทินา  ปคพฺเภน

สงฺกิลิฏฺเฐน   ชีวิตํ ฯ

หิริมตา  จ  ทุชฺชีวํ

นิจฺจํ  สุจิคเวสินา

อลีเนนาปคพฺเภน

สุทฺธาชีเวน  ปสฺสตา ฯ

อันบุคคลผู้ไม่มีความละอาย

กล้าเพียงดังกา  มีปกติกำจัดผู้อื่น

มักแล่นไปเอาหน้า

ผู้คะนอง  ผู้เศร้าหมอง

 เป็นอยู่ง่าย.

ส่วนบุคคลผู้มีความละอาย

ผู้แสวงหากรรมอันสะอาดเป็นนิตย์

ไม่หดหู่  ไม่คะนอง

มีอาชีวะหมดจด  เห็นอยู่

เป็นอยู่ยาก.

เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง  ชนเป็นอันมาก  บรรลุอริยผลทั้งหลาย  มีโสดาปัตติผลเป็นต้น.