27. เรื่องพระสารีบุตรเถระ
พระศาสดา
เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน
ทรงปรารภพระสารีบุตรเถระ
ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า อาสา ยสฺส
เป็นต้น
ในกาลครั้งหนึ่ง พระสารีบุตรเถระ พร้อมด้วยภิกษุบริวาร 500 รูป
ได้ไปเข้าจำพรรษาที่วัดแห่งหนึ่ง
ใกล้หมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง
เมื่อออกพรรษาปวารณาแล้ว
พระสารีบุตรเถระต้องการมอบจีวรแก่ภิกษุหนุ่มและสามเณรทั้งหลาย ท่านจึงบอกกับภิกษุทั้งหลายว่า หากมีคนมาถวายจีวร ก็ให้ส่งจีวรเหล่านั้นไปให้ท่าน หรือว่าแจ้งได้ท่านได้รู้ แล้วก็ออกจากวัดแห่งนั้นไปเข้าเฝ้าพระศาสดา ภิกษุทั้งหลายสนทนากันในโรงธรรมสภาว่า “ถึงทุกวันนี้ ตัณหาของพระสารีบุตรเถระ ชะรอยจะยังมีอยู่ เพราะพระเถระสั่งไว้แบบนั้น”
พระศาสดาเสด็จมาตรัสถามถึงหัวข้อสนทนานั้น แล้วตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย
ตัณหา ย่อมไม่มีแก่บุตรของเรา แต่เธอกล่าวอย่างนั้น ก็ด้วยคิดว่า พวกมนุษย์จะได้ทำบุญกัน และพวกภิกษุหนุ่มและสามเณรจะได้มีจีวรใช้”
จากนั้น
พระศาสดาตรัสพระธรรมบท
พระคาถานี้ว่า
อาสา
ยสฺส น วิชฺชนฺติ
อสฺมึ
โลเก ปรมฺหิ จ
นิราสาสํ
วิสํยุตฺตํ
ตมหํ
พฺรูมิ พฺราหฺมณํ ฯ
ความหวังของผู้ใด ไม่มี
ในโลกนี้และโลกหน้า
เราเรียกผู้นั้นว่า ซึ่งไม่มีความหวัง
พรากกิเลสได้แล้ว
ว่า
เป็นพราหมณ์.
เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง ชนเป็นอันมาก บรรลุอริยผลทั้งหลาย มีโสดาปัตติผลเป็นต้น.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น