09.เรื่องอุปกาชีวก
พระศาสดา
ทรงปรารภอาชีวกชื่ออุปกะ
ในระหว่างทาง
ตรัสพระธรรมเทศฯนี้ว่า สพฺพาภิภู เป็นต้น
ที่มาของการตรัสพระธรรมบท พระคาถานี้มีว่า
ในสมัยหนึ่ง
พระศาสดา
ทรงบรรลุพระสัพพัญญุตญาณแล้ว
ทรงยังกาลให้ล่วงไปที่ควงไม้โพธิ์ 7 สัปดาห์
ทรงถือบาตรและจีวรของพระองค์
เสด็จดำเนินไปสิ้นหนทางประมาณ 18 โยชน์มุ่งกรุงพาราณสี เพื่อจะทรงแสดงพระธรรมจักกัปปวัตตนสูตร แก่พระปัญจวัคคีย์ทั้ง 5 คือ โกณฑัญญะ
วัปปะ ภัททิยะ มหานามะ
และอัสสชิ ได้ทอดพระเนตรเห็นอาชีวกชื่ออุปกะในระหว่างทาง ฝ่ายอุปากาชีวก เห็นพระศาสดาแล้ว ทูลถามว่า
“ผู้มีอายุ อินทรีย์ของท่านผ่องใสยิ่งนัก ผิวพรรณก็บริสุทธิ์ผุดผ่อง ผู้มีอายุ
ท่านบวชเฉพาะใคร ? ใครเป็นศาสดาของท่าน ?
หรือท่านชอบใจธรรมของใคร ?”
ลำดับนั้น
พระศาสดา ตรัสว่า “เราไม่มีอุปัชฌาย์หรืออาจารย์”
จากนั้น พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท พระคาถานี้ว่า
สพฺพาภิภู
สพฺพวิทูหมสฺมิ
สพฺเพสุ
ธมฺเมสุ อนูปลิตฺโต
สพฺพญฺชโห
ตณฺหกฺขเย วิมุตฺโต
สยํ
อภิญฺยาย กมุทฺทิเสยฺยํ ฯ
เราเป็นผู้ครอบงำธรรมได้ทั้งหมด
รู้ธรรมทุกอย่าง ไม่ติดอยู่ในธรรมทั้งปวง
ละธรรมได้ทุกอย่าง
พ้นแล้ว
ในเพราะธรรมเป็นที่สิ้นไปแห่งตัณหา
รู้เองแล้ว
จะพึงอ้างใครเล่า ?(ว่าเป็นอุปัชฌาย์อาจารย์).
เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง อุปกาชีวก
ไม่ยินดี
ไม่คัดค้านพระดำรัสของพระตถาคต
ได้แต่สั่นศีรษะ แลบลิ้น เดินทางที่ทางแคบๆ ไปสู่ที่พักของนายพรานแห่งหนึ่ง.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น