03.เรื่องพระปธานิกติสสเถระ
พระศาสดา
เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน
ทรงปรารภพระปธานิกติสสเถระ
ตรัสพระธรรมเทศฯนี้ว่า “อตฺตานญฺเจ ” เป็นต้น
พระปธานิกติสสเถระ หลังจากเรียนพระกัมมัฏฐานจากพระศาสดาแล้ว ก็เดินทางเข้าไปในป่าพร้อมด้วยภิกษุอื่นๆอีก 500
รูป
เมื่อไปถึงป่าแล้วพระก็ได้ให้โอวาทแก่ภิกษุทั้งหลายว่า
เมื่อพวกท่านได้เล่าเรียนพระกัมมัฏฐานมาแล้ว ก็จะต้องปฏิบัติสมณธรรมกันอย่างจริงจัง หลังจากให้โอวาทพระภิกษุเหล่านั้นแล้ว ตัวพระเถระเองก็ได้นอนหลับ
พวกพระภิกษุหนุ่มทั้งหลายก็ได้ปฏิบัติตามโอวาทของพระด้วยดี โดยทุกรูปได้เดินจงกรมในยามแรก แต่เมื่อจะกลับเข้าไปนอนในตอนยามที่สอง
พระเถระก็ได้ตื่นขึ้นมาบอกให้พระภิกษุเหล่านั้นกลับไปเดินจงกรม ส่วนพระเถระเองพอบอกแล้วก็กลับไปนอน
เมื่อพระภิกษุทั้งหลายออกกลับไปเดินจงกรมในมัชฌิมยาม
และจะกลับไปนอนในปัจฉิมยาม
พระเถระก็ตื่นขึ้นมาบอกให้พระภิกษุเหล่านั้นกลับไปเดินจงกรม แต่พอบอกเสร็จพระเถระก็กลับไปนอนเช่นเดิม เมื่อพระเถระทำอยู่อย่างนี้ พระภิกษุทั้งหลายก็ไม่สามารถกำหนดพระกัมมัฏฐาน เพราะจิตไม่เป็นสมาธิ
วันหนึ่งพวกพระเหล่านี้ก็ได้ตัดสินใจที่จะทำการสืบดูว่า อาจารย์ของพวกตนกระทำความเพียรในการปฏิบัติสมณธรรมอย่างยิ่งยวดอย่างที่ท่านสอนหรือไม่
ก็ได้พบว่าอาจารย์ของพวกตนได้แต่สอนไม่ได้ปฏิบัติตนตามที่สอนแต่อย่างใด ได้แต่นอนหลับอยู่เป็นนิตย์
เมื่อพระภิกษุเหล่านั้นเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจากการปฏิบัติธรรมโดยไม่มีเวลาพักผ่อน ก็จึงได้ส่งผลให้แต่ละรูปไม่สามารถบรรลุคุณวิเศษใดๆ เมื่อออกพรรษาแล้ว
ภิกษุเหล่านั้นได้เดินทางกลับไปเฝ้าพระศาสดา และได้กราบทูลเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นให้พระศาสดาได้ทรงทราบ พระศาสดาได้ตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุนี้ได้ทำอันตรายแก่พวกเธอ ไม่ใช่แต่ในบัดนี้เท่านั้น แม้ในกาลก่อน
ภิกษุนั้นก็ได้ทำอันตรายแก่พวกเธอเหมือนกัน” เมื่อภิกษุทั้วหลายแสดงความสนใจที่จะสดับเรื่องในอดีตชาต พระศาสดาตรัสเล่าเรื่องในอกาลรวกุกกุฏชาดก(ชาดกว่าด้วยไก่ที่ขันไม่เป็นเวลา)
เสร็จแล้วได้ตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย อันธรรมดาภิกษุ เมื่อกล่าวสอนคนอื่น พึงฝึกฝนให้ดีเสียก่อน เพราะบุคคล
เมื่อกล่าวสอนอย่างนั้น
เป็นผู้ฝึกดีแล้ว
ชื่อว่าย่อมฝึกผู้อื่นได้”
จากนั้น
พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท พระคาถานี้ว่า
อตฺตานญฺเจ
ตถา กยิรา
ยถญฺญมนุสาสติ
สุทนฺโต
วต ทเมถ
อตฺตา
หิ กิร ทุทฺทโม ฯ
ถ้าบุคคลพร่ำสอนผู้อื่นฉันใด พึงทำตนฉันนั้น
บุคคลผู้มีตนฝึกดีแล้วหนอ จึงควรฝึกผู้อื่น
เพราะได้ยินว่า ตนฝึกฝนได้โดยยาก.
เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง ภิกษุประมาณ
500
รูปนั้น บรรลุพระอรหัตตผล.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น