05. เรื่องพราหมณ์ผู้เป็นลุงของพระสารีบุตรเถระ
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเวฬุวัน
ทรงปรารภพราหมณ์ผู้เป็นลุงของพระสารีบุตรเถระ ตรัสพระธรรมบท พระคาถาที่ 106
นี้
ครั้งหนึ่ง พระสารีบุตรเถระได้ถามลุงของท่านว่า
ได้ทำกุศลอะไรๆไว้แล้วหรือยัง พราหมณ์นั้นตอบว่าตนได้ทำกุศลไว้แล้ว
โดยการบริจาคทรัพย์พันกหาปณะทุกๆเดือนให้แก่พวกนิครนถ์
ทั้งนี้โดยปรารถนาไปเกิดยังพรหมโลกในชาติหน้า
พระสารีบุตรเถระอธิบายให้พราหมณ์ฟังว่า พราหมณ์ไม่รู้ทางแห่งพรหมโลก
พวกนิครนถ์ครูของพราหมณ์ก็ไม่รู้ทางแห่งพรหมโลก พระศาสดาองค์เดียวเท่านั้นทรงรู้ “มาเถิดพราหมณ์
อาตมาจะทูลอาราธนาพระองค์ตรัสบอกทางแห่งพรหมโลกแก่ท่าน” พระศาสดาได้ตรัสตอบคำถามของพราหมณ์นั้นว่า
“พราหมณ์
การแลดูสาวกของเราด้วยจิตอันเลื่อมใสเพียงครู่เดียว
หรือการถวายอาหารวัตถุเพียงภิกษาทัพพีเดียว มีผลมากกว่าทานที่ให้อย่างนั้น
เป็นเวลา 100 ปี”
จากนั้น
พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท พระคาถาที่ 106 ว่า
มาเส มาเส สหสฺเสน
โย ยเชถ สตํ สมํ
เอกญฺจ ภาวิตตฺตานํ
มุหุตฺตมปิ ปูชเย
สา เยว ปูชนา เสยฺโย
ยญฺเจ วสฺสสตํ หุตํฯ
ถึงจะบูชาโลกิยชนด้วยทรัพย์พันหนึ่ง
ทุกๆเดือน ตลอดเวลา 100 ปี
ยังสู้บูชาพระอริยเจ้า ผู้อบรมแล้วองค์เดียว
เพียงชั่งครู่ ไม่ได้
การบูชาเพียงชั่วครู่นั่นแหละประเสริฐกว่า
การบูชาตลอด 100 ปี
จะประเสริฐอะไร.
เมื่อพระสัทธรรมเทศนาจบลง
พราหมณ์นั้นบรรลุโสดาปัตติผลแล้ว ชนแม้เหล่าอื่นเป็นอันมาก
ได้บรรลุพระอริยผลทั้งหลาย มีพระโสดาปัตติผลเป็นต้น.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น