08. เรื่องภิกษุ 500
รูป
พระศาสดา
เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน
ทรงปรารภภิกษุ 500 รูป
ตรัสพระธรรมบท พระคาถาที่ 83 นี้
ครั้งหนึ่ง
พระศาสดาเสด็จไปประทับอยู่ในเมืองเวรัญชา พร้อมด้วยภิกษุสงฆ์ 500
รูป ตามคำทูลนิมนต์ของพราหมณ์ชื่อเวรัญชะ
แต่เวรัญชพราหมณ์ถูกมารดลใจจนลืมนึกถึงพระศาสดาและภิกษุทั้งหลาย
ประจวบกับเวลานั้นเมืองเวรัญชาเกิดภาวะเศรษฐกิจตกต่ำอดอยากอาหาร
พวกภิกษุเที่ยวบิณฑบาตไปตามเมืองเวรัญชาทั้งในเมืองและนอกเมืองไม่ค่อยได้อาหารบิณฑบาต
จึงลำบากในการดำรงชีพมาก
แต่แม้ว่าจะเผชิญกับความลำบากเช่นนี้ พระภิกษุทั้งหลายก็ไม่ท้อแท้ใจ มีความสันโดษกับข้าวแดงสำหรับเลี้ยงมาที่พวกพ่อค้าม้าจัดแจงนำมาถวายทุกวัน
พระศาสดาประทับอยู่ที่เมืองเวรัญชานั้นสิ้นไตรมาสแล้ว ทรงอำลาเวรัญชพราหมณ์ เสด็จกลับวัดพระเชตวัน พร้อมกับภิกษุ 500
รูปนั้น
ชาวเมืองสาวัตถีได้ถวายอาคันตุกภัตแด่พระศาสดาด้วยการจัดอาหารดีๆทุกชนิดมาถวาย
พวกคนที่เลี้ยงชีวิตด้วยการรับประทานเศษอาหารที่เหลือจากพระสงฆ์(พวกกินเดน)
500 คน เมื่อได้รับประทานอาหารดีๆ
ที่เหลือจากที่พระภิกษุฉันแล้ว ก็นอนหลับ เมื่อลุกขึ้นมา ก็ไปที่ฝั่งแม่น้ำ
แผดเสียงโห่ร้อง กระโดดโลดเต้น
ซ้อมมวยปล้ำ เล่นกัน ส่งเสียงอึกทึก
พวกภิกษุสนทนากันในโรงธรรมเกี่ยวกับพฤติกรรมของพวกคนกินเดนเหล่านี้
“ดูเถิด ผู้มีอายุทั้งหลาย
ในเวลาเกิดทุพภิกขภัย
พวกกินแดนเหล่านี้
มิได้แสดงอาการผิดปกติอะไรๆ ในเมืองเวรัญชา แต่พอมาได้รับประทานอาหารที่ดีๆเข้า เที่ยวแสดงอาการผิดปกติหลายๆอย่าง ส่วนพวกภิกษุกลับมีพฤติกรรมที่สงบทั้งในตอนที่อยู่ในเมืองเวรัญชาและเมื่อตอนที่มาอยู่ที่นี่”
พระศาสดาได้ตรัสกับพวกภิกษุที่สนทนากันเหล่านี้ว่า
“เป็นธรรมชาติของอสัตบุรุษที่จะแสดงออกถึงความเศร้าโศกเสียใจเมื่อประสบทุกข์
และแสดงความดีใจเมื่อประสบสุข ส่วนสัตบุรุษนั้นย่อมไม่แสดงอาการฟูขึ้นและอาการฟุบลงเมื่อเผชิญกับความสุขและความทุกข์”
จากนั้นพระศาสดาได้ตรัส พระธรรมบท พระคาถาที่ 83
ว่า
สพฺพตฺถ เว สปฺปุริสา จชนฺติ
นะ กามกามา ลปยนฺติ สนฺโต
สุเขน ผุฏฺฐา
อถวา ทุกฺเขน
น อุจฺจาวจํ ปณฺฑิตา ทสฺสยนฺติฯ
สัตบุรุษทั้งหลายสละความยึดมั่นในทุกสิ่ง
ไม่พูดพล่ามเพราะความอยากได้
เมื่อมีสุขหรือทุกข์มากระทบ
บัณฑิตทั้งหลายจะไม่แสดงอาการฟูใจ หรือฟุบใจ.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น