ปัณฑิตวรรค:06. เรื่องพระลกุณฏกภัททิยเถระ

06. เรื่องพระลกุณฏกภัททิยเถระ

  

พระศาสดา  เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน  ทรงปรารภพระลกุณฏกภัททิยเถระ  ตรัสพระธรรมบท พระคาถาที่ 81 นี้

พระลกุณฏกภัททิยเถระ อยู่ในวัดพระเชตวันร่วมกับภิกษุและสามเณรทั้งหลาย ด้วยเหตุที่พระเถระร่างเตี้ยท่านจึงมีสร้อยชื่อว่า ลกุณฏกะ  พระลกุณฏกภัททิยะแม้จะถูกพระภิกษุหรือสามเณรที่เป็นปุถุชนกลั่นแกล้งต่างๆ เช่นมาจับที่ศีรษะบ้าง  ที่หูบ้าง  ที่จมูกบ้าง พลางกล่าวว่า “น้าจ้ะ น้าจ๋า น้าไม่อยากสึก ยังยินดีแน่วแน่ในพระศาสดาดีอยู่หรือ” ท่านก็ไม่โกรธ   ไม่ทำการโต้ตอบพระภิกษุและสามเณรที่มากลั่นแกล้งกระเซ้าเย้าแหย่ท่าน  

ภิกษุทั้งหลายสนทนากันในโรงธรรมว่า “ ผู้มีอายุทั้งหลาย  พวกท่านจงดูเถิด  สหธรรมิกมีสามเณรเป็นต้น  เห็นพระลกุณฏกภัททิยเถระแล้ว  ย่อมรังแกอย่างนั้นอย่างนี้  ท่านไม่โกรธ  ไม่ประทุษร้ายในสหธรรมิกเหล่านั้นเลย”

พระศาสดาเสด็จมาแล้ว เมื่อทรงทราบคำสนทนานั้นแล้ว ตรัสว่า “อย่างนั้น  ภิกษุทั้งหลาย  ธรรมดาพระขีณาสพ  ย่อมไม่โกรธ  ไม่ประทุษร้ายเลย  เพราะท่านเหล่านั้น ไม่หวั่นไหว  ไม่สะเทือน เช่นกับศิลาแท่งทึบ”

จากนั้น พระศาสดาตรัส  พระธรรมบท  พระคาถาที่ 81 ว่า

เสโล ยถา เอกฆโน

วาเตน  น  สมีรติ

เอวํ นินฺทาปสํสาสุ

น สมิญฺชนฺติ ปณฺฑิตาฯ

ภูเขาศิลาเป็นแท่งเดียว

ไม่สั่นไหวเพราะแรงลมฉันใด

บัณฑิตก็ไม่หวั่นไหว

เพราะการนินทาและสรรเสริญ ฉันนั้น.

เมื่อพระสัทธรรมเทศนาจบลง  ชนเป็นอันมาก  ได้บรรลุพระอริยผลทั้งหลาย มีพระโสดาปัตติผลเป็นต้น.